1 Thess. 1: 3: “Onophoudelijk gedenken wij voor het aanschijn van God, onze Vader, uw werkdadig geloof, uw onvermoeibare liefde en uw standvastige hoop op onze Heer Jezus Christus.”
Zou de pastoor ook zo over ons spreken? Dat hij dagelijks voor ons bidt omdat we standvastig zijn in ons geloof en onvermoeibaar in de liefde? Ik denk het wel, ook al zal hij ongetwijfeld andere woorden gebruiken. Wij zijn aan hem gegeven als volgelingen van Jezus waarvoor hij als herder is aangesteld. Wat zou het mooi zijn wanneer hij dat met een opgewekt hart en vol vreugde zou kunnen doen. Dat wij als gelovigen voor hem bidden en opdragen en hij ons, zodat er een wisselwerking optreedt.
Maar hoe werkdadig, standvastig en vol liefde is ons geloof eigenlijk? Dat mogen we ons steeds weer afvragen. Hoe dragen wij bij aan een geloofsgemeenschap waar deze woorden leven en waargemaakt worden? Gelukkig is er veel goeds en wordt er volop ingezet om daaraan te werken. Daarvoor is het belangrijk dat we ons geloofsleven verdiepen en steeds dichter bij God gaan leven. Dat we de sacramenten niet verwaarlozen en het gebedsleven intensiveren. Waarom? Omdat een geloofsgemeenschap geen organisatie is waar we vooral praten over hoe we onze zaken regelen. Een geloofsgemeenschap is een organisme waar het leven, het geloofsleven met elkaar gedeeld wordt en we zoeken naar wat ons geloof betekent en hoe dat tot gestalte komt. Dan is er een pastoor die niet alleen ons gedenkt bij God, maar vooral God dankt.