Romeinen 9: 3: “Waarlijk, ik zou wensen zelf vervloekt en van Christus gescheiden te zijn, als ik mijn broeders en stamverwanten daarmee kon helpen.”
Soms wil je iemand vastgrijpen en hem/haar toeschreeuwen: “Luister toch en begrijp het!” Je wilt dat omdat je iemand een verkeerde weg op ziet gaan, de persoon ongelukkig ziet en je de oplossing weet, maar de ander pakt het niet op. Zoiets moet Paulus ook gevoeld hebben bij zijn broeders uit de Joden die het evangelie maar niet konden of wilden begrijpen en ermee verder gingen. Paulus hield veel van zijn geloofsgenoten en hij had het beste met hen voor. Toch werd de boodschap van het evangelie door de meesten niet aanvaard.
In deze tijd van teruggang in het geloof, of misschien beter gezegd in het samen geloven als kerkgemeenschap, zou je ook wel eens iemand willen vastpakken en toeroepen: “Je weet niet wat je mist! Samen geloven is zo geweldig, zo zegenrijk en geeft zoveel blijdschap!” Ook mensen die van dichtbij die vreugde meemaken, zoals de partner van iemand die gelooft, vinden het heel moeilijk om de stap te zetten in het geloof. Ze zien de vrucht die het brengt, maar zelf….?
Of we zo ver zijn om, net als Paulus, zelf verwijderd te willen zijn van Jezus om anderen tot Hem te brengen weet ik niet. Wel dat diezelfde geestdrift je te pakken kan krijgen.
Geloven is geen last, het is juist een bevrijding. Als kerk hebben we vaak het verkeerde beeld getoond. Een kerk waar je allerlei voorschriften hebt en je niets mag in plaats van een kerk waar je altijd welkom bent en we samen op weg gaan. Waar je gezien en geliefd wordt en je de bevrijding ervaart van het altijd maar meer moeten. Wanneer we iets van de liefde van Paulus hebben die hij had voor zijn geloofsgenoten, dan zouden we wellicht een passie voor God hebben die niet het gevoel geeft van “Je mag niet”, maar van “Wat fijn dat ik erbij hoor.” Nog een weg te gaan, maar we gaan op weg!